Weer uit bed, moeizame stapjes vooruit…

Dinsdag 28-1-2020     Marnix

Hallo volgers.
We zijn al weer een aantal dagen verder. In het weekend is er niet veel gebeurd, de behandeling ligt dan eigenlijk stil. Het lukte Thomas uiteindelijk wel om op de rand van het bed te gaan zitten. Verder ook nog bezoek gehad van oma en tante Sandra.

Gisteren kwam fysiotherapeute Lucy langs, ze vervangt Peter tijdelijk. Uit bed achter de rollator gaan staan was het doel. Uiteindelijk lukte dit, maar soepel gaat het allemaal niet. Pijn en angst blijft een vast patroon, maar de fysiotherapeute verstaat haar vak en krijgt Thomas toch steeds waar ze hem hebben wil.

Na een korte voorstelling van zijn grote vrienden de Cliniclowns, kwam later op de middag de orthopeed langs en knipte zijn drukverband door voor inspectie. Het laatste stukje wattenverband wilde Thomas nog graag om z’n been houden, het gaf hem nog enig gevoel van ondersteuning. Alles zag er nog steeds prima uit en ook de röntgenfoto’s lieten een positief beeld zien.

’s Avonds kregen we nog bezoek van Ellie. Daarna zouden we nog een volgende oefening uitvoeren, zonder Lucie, maar de batterij was leeg. Met omwisselen naar een nieuw bed waren we met 3 personen zo’n 20 minuten bezig. Dan lijkt ontslag nog heel ver weg….

Des te opmerkelijker was de vooruitgang vanochtend. Lucy was er weer, zijn wattenverband op het onderbeen moest er nu toch aan geloven en 20 seconden later zat hij alweer rechtop op de rand van het bed. Achter de rollator gaan staan ging al weer vlotter. Tekenaar Roger kwam nog langs en tekende een mooie F1 wagen voor hem, die krijgt thuis natuurlijk een mooi plekje aan de muur!

’s Middags kwam Lucy weer langs en werd het tijd voor de volgende stap: Een stukje met de rollator voortbewegen en gaan zitten in een rolstoel. Stapje voor stapje lukte dit uiteindelijk en daar waren we erg blij mee, want we konden nu gaan rondlopen.

We zijn het hele ziekenhuis door geweest, hebben een hele tijd gebadmintond en zijn zelfs nog naar het UMC gewandeld via de ondergrondse tunnel, een tip van ervaringsdeskundige Roel! Tegen de avond keerden we weer terug op de kamer en dit keer lukte het me om Thomas alleen weer in bed te krijgen, een criterium om weer naar huis te mogen. Wat een verschil met 2 dagen geleden en wat een doorzetter is Thomas!👊  Diepe buiging zoals tante Ria placht te zeggen😀.

Het zijn allemaal kleine stapjes die elkaar redelijk snel opvolgen, maar het blijft een zware opgave voor Thomas. Ieder nieuw stapje resulteert weer in pijn en angst voor pijn, dat maakt hem steeds weer verdrietig en boos na een oefening. Maar hij zal er doorheen moeten. Opgeven is geen optie, die kreet krijgt echt betekenis. Gelukkig zijn die dips steeds kortstondig en zien we het vertrouwen in zijn ‘nieuwe been’ beetje bij beetje groeien.

We moeten er weer mee leren omgaan net zoals destijds toen hij zijn gipsbroek kreeg. Komende dagen moeten we ons zonder verpleegkundige hulp kunnen mobiliseren. Dat lijkt nu te lukken en dat komt zijn humeur natuurlijk ten goede! Morgen daarom hopelijk weer ”op de Smilde an’.
Gisteren hebben we tijdens ons gesprek met de oncoloog ook meer duidelijkheid over de 3e fase kuren gekregen. Deze start aanstaande dinsdag, daarover later meer. Eerst maar weer goed mobiel worden.
Met de Kop dr Veur zoals Thomas gelukkig blijft zeggen als het weer tegenzit 👊…..