Thomas’ sterfdag

Woensdag 21 juni 2023 door Marcella

En toen was het juni. De maand waarin we vorig jaar Thomas los moesten laten en nu zijn we dus een jaar zonder onze lieve dappere strijder. We hebben alle seizoenen, alle feestdagen, de decembermaand waar Thomas zo dol op was, vakanties, weekendjes weg, onze verjaardagen en zijn eigen geboortedag de eerste keer beleefd zonder Thomas. En eergisteren op 19 juni kwam dan ook zijn eerste sterfdag voorbij.

Eind mei zijn Marnix en ik afgereisd naar de Alpe d’Huez, om op 1 juni deze berg weer te beklimmen en bedwingen. Vorig jaar waren we met een heel team van tien deelnemers en nog eens zo’n tien supporters en was Thomas hier ook bij. Heel ziek, en iedereen wist toen eigenlijk al wel dat dit zijn afscheid was, maar hij was erbij. Dit jaar een totaal andere beleving dus, Marnix en ik waren nu de enige deelnemers, maar gelukkig waren er ook supporters meegereisd. En ondanks het gemis was het een mooie week. Dubbel gevoel uiteraard en ik zag Thomas overal staan waar hij vorig jaar nog stond.

Marnix en ik zijn allebei één keer fietsend omhooggegaan. Ieder in zijn eigen tempo en samen zijn we ook nog een keer lopend de berg omhooggegaan. Dat was uiteraard een totaal andere beleving dan fietsend en heel mooi om dit samen te doen. We zijn in diverse bochten gestopt om naar kaarsen te kijken die wij en anderen voor Thomas en voor bekenden hadden gekocht. En in bocht zeven (de bekende Nederlandse bocht) stonden onze supporters en zong net op het moment dat wij aan kwamen lopen Maarten Peters live het nummer “dichterbij de hemel kom ik niet”. Kippenvel…. Helaas begon het zo’n 500 meter voor de finish te regenen, maar dat weerhield ons er niet van om met (een foto van) Thomas tussen ons in over de finish te lopen. 

Zaterdag 10 juni was er een herinneringsbijeenkomst voor ouders en overige familie van overleden kinderen in het Prinses Máxima Centrum. Dit wordt gemiddeld drie keer per jaar georganiseerd voor ouders van kinderen die zo’n jaar geleden zijn overleden. Toen de uitnodiging hiervoor kwam, waren Marnix en ik allebei niet echt enthousiast om te gaan, maar na een paar dagen erover nadenken vonden we het toch ook wel een mooi idee om in de maand van Thomas zijn eerste sterfdag hier aandacht aan te schenken. Wij hebben het leven weer redelijk oké opgepakt en kunnen ook zeker genieten, dus een moment van reflectie vonden we toch wel een goed idee. Ook Sanne en Robin waren mee naar Utrecht. En zoals Marnix het later verwoordde, de bijeenkomst was mooi en moeilijk. We kunnen niet anders dan het Prinses Máxima Centrum een dikke pluim geven voor de nazorg. Zowel Thomas als wij worden niet vergeten.

Woensdag 14 juni was voor veel middelbare scholieren natuurlijk een spannende dag, want die dag kregen alle examenkandidaten te horen of ze geslaagd waren. Aan het eind van de middag verschenen er veel vlaggen en de socials stonden vol met blije gezichten bij de vlag. Dat deed mij toch meer dan ik had gedacht, want eigenlijk had die dag bij ons ook een vlag moeten hangen. Thomas zou dit schooljaar in 6 VWO hebben gezeten….. Zo zijn er natuurlijk een heleboel dingen die wij nooit met hem zullen meemaken, maar het ene komt soms wat harder aan dan het andere.

En tja, dan afgelopen maandag de eerste sterfdag van Thomas. Je gedachten gaan continu terug naar het vorige jaar en hoe het toen ging. Sanne was ook het weekend naar huis gekomen. We hadden niet echt iets speciaals bedacht voor de maandag, maar we wilden er natuurlijk wel stil bij staan. Marnix en ik waren allebei thuis aan het werk, maar echt productief zijn we niet geweest. We hebben ongelooflijk veel kaarten en berichten ontvangen, zo fijn om te zien dat er nog veel aan Thomas en ons gedacht wordt. Dat doet ons goed. Uiteraard hebben we ter ere van Thomas pizza gegeten ’s avonds.

Gisteravond hadden we vrienden van Thomas over de vloer. Het begon een goede week geleden met een appje van iemand uit de vriendengroep die het wel een mooi idee vond om binnenkort met de vrienden langs te komen om Thomas te herdenken. En of wij hiervoor open stonden. Daar hoefden wij niet lang over na te denken. Wat een mooi initiatief. Gisteravond was het zover. Mooi om te zien hoe Thomas’ vrienden verder gaan en te horen wat ze nu allemaal doen. Ook wel confronterend, want Thomas had daar natuurlijk tussen moeten zitten. Maar het was een leuke gezellige avond, en we hebben weer nieuwe verhalen gehoord over Thomas 🙂.

En nu is het eerste jaar zonder Thomas voorbij en dat voelt alsof we er nu een dikke streep onder moeten zetten; we zijn het eerste jaar goed doorgekomen dus nu niet meer zeuren, maar doorgaan… Terwijl het juist voelt of Thomas steeds verder van ons afglijdt… en het echte rouwen wellicht nu pas gaat beginnen.

Hoe het ook zij, Thomas heeft ons de weg gewezen hoe door te gaan zonder hem en daar proberen we ons maar aan vast te houden!