Een fantastische start in Indianapolis!

Donderdag 12 mei 2022 door Marnix

Dear followers!
Dinsdagavond reden we, nadat tante Ria het stokje had overgenomen ❤, rond half negen richting Schiphol, waar we incheckten in het Hilton hotel op de luchthaven. Een luxe begin van onze bijzondere reis. De volgende ochtend konden we mooi rustig aan doen en via een korte inpandige verbinding stonden we vlot in de vertrekhal. Zowel het inchecken als de security check verliep dankzij de business class tickets mooi vlot. Naar documenten werd niet gevraagd, alleen de Attestations. De rolstoel konden we bij de gate laten staan, dus ook daar geen gedoe mee.

Na een vertraging van een half uur konden we boarden en wat een geweldige ervaring is het om business class te vliegen! Je wordt op je wenken bedient en de stoel kan languit in slaapstand. Dan is een langdurige vlucht prima te doen, vooral voor Thomas, die er natuurlijk met volle teugen van genoot. Ruim 7 uur later, na ontvangst van de traditionele Delfts blauwe huisjes met jenever, landden we op JFK Airport in New York. Onze aansluitende vlucht naar Indianapolis was 4 uur later maar die tijd hadden we wel nodig: Ondanks dat we de vlucht als één geheel hadden geboekt, moesten we de koffers weer claimen en weer opnieuw inchecken.

Ook weer opnieuw langs security en dat nam nogal wat tijd in beslag omdat men vooral geïnteresseerd was in de 10 flessen sondevoeding die we in onze handbagagekoffer hadden. Ze werden één voor één gescand op aanwezigheid van drugs. En dat terwijl de echte drugs, de methadon en oxycodon, er pal naast lagen 😂. Maar de medicatie werd verder niet onderzocht en naar documenten werd niet gevraagd. De douaneverklaring van de voeding en de pomp reikte ik nog wel aan maar kreeg ik net zo snel weer terug. Maar dikke prima natuurlijk, wij konden weer door, no questions asked!

We waren inmiddels al redelijk door onze energie heen, en bij Thomas ging het lichtje helemaal uit toen we opstegen. Pas anderhalf uur later toen we landden in Indianapolis schrok hij weer wakker. Uiteindelijk arriveerden we ’s avonds om kwart over tien lokale tijd (kwart over vier onze tijd) uitgeblust in het hotel. Tijdens de reis had ik een timer op 8 uur gezet, zodat we wisten wanneer de methadon weer gegeven kon worden. Daarna nog éénmaal met een kortere tijd zodat we het schema weer aangepast kregen op de nieuwe tijdzone. Tot nu toe heeft Thomas gelukkig weinig last van pijn.

Vanochtend gingen we een rondje wandelen in de buurt. Het hotel ligt vlak bij het centrum, waar natuurlijk van alles te zien is. Vlak bij het hotel vonden we ook VeeKay street. Het is traditie in Indianapolis om in de maand mei straatnaambordjes te plaatsen van alle Indycar coureurs die dan meedoen.

Inmiddels hadden we ook weer contact met Marijn van Kalmthout, de vader van Rinus. Rond twee uur ontmoetten we hem op de Motor Speedway, waar hij voor ons de tickets ging regelen. Wij gingen er vanuit dat we daarna weer zouden vertrekken, maar tot onze verrassing nam Marijn ons mee naar het terrein waar de teams hun motorhomes hebben staan. We werden gastvrij ontvangen door Marijn’s vrouw Evelien en dronken een kop koffie. Rinus voegde zich even later bij ons. En na de koffie was het nog niet gebeurd: Marijn nam ons mee naar de garages waar Rinus’ auto staat.

Zoals in een eerder blog al vermeldt konden we door het steunen van een goed doel onze naam op de auto krijgen. Na een korte zoektocht langs alle namen vonden we uiteindelijk die van ons 😊. We hopen dat het Rinus geluk gaat brengen (en natuurlijk de doelgroep van het goede doel 😊) . Uiteraard konden we de auto van alle kanten bekijken en mocht Thomas dit maal het stuur van Rinus’ Indycar vasthouden.

Daarna vervolgden we onze weg over het zinderend warme terrein en kwamen we bij de Pagoda, de enorme toren bij de start van het circuit. Hier hangen traditioneel de posters van de winnaars van de afgelopen races. Die van Rinus dus ook, hij won deze race vorig jaar. Naast de toren vonden opnames plaats, de race legende en teameigenaar Roger Penske, een bekendheid in de VS, werd er geinterviewd. Toen Roger ons zag kwam hij gelijk naar ons toegelopen en knoopte hij een gesprek met Thomas en ons aan. Ook coureur Scott McLaughlin en Dayton 500 winnaar Austin Cindric riep hij er bij. Na de groepsfoto liepen we weer terug naar de motorhome.

Eénmaal aangekomen bij de motorhome troffen we daar niemand minder dan Arie Luyendyk aan, Rinus’ welbekende mentor. Thomas mocht even zijn befaamde Indy500 winners ring om hebben. Na een leuk gesprek bood Arie aan om ons terug naar het hotel te rijden, hij zat zelf in een nabijgelegen hotel. Dat lieten we ons natuurlijk niet tweemaal zeggen. Onderweg hadden we het met Arie over van alles en nog wat en rond zes uur werden we netjes afgeleverd bij het hotel 😄.

Eénmaal terug in het hotel waren we nog wat beduusd van de middag, die hadden we zo niet aan zien komen! 😃. Geweldig natuurlijk, de reis kan voor Thomas al niet meer stuk! En volgens Marijn staat Thomas nog meer te wachten. Let’s keep in touch! 🖐