Afscheid. Boodschap van Thomas.

Donderdag 7 juli 2022 door Marnix & Marcella

Lieve medelevers, medelezers, mederouwers en medevolgers.
Hierbij dan de laatste Dagboek blog over Thomas, onze lieve Strijder-In-Ruste. Zijn strijd is gestreden en omdat het Dagboek over zijn strijd ging, sluiten we dit met deze 142e editie af.

De website houden we echter in de lucht, en zal zo nu en dan ge-update worden met alles wat we aan activiteiten gaan ontplooien: De positieve energie die onze grote inspirator ons heeft gegeven, blijven we gebruiken. Volgend jaar gaan we (in ieder geval Marcella en ik), ons weer stukbijten op de Alpe d’Huez.

Maar van de toekomst even weer naar het recente verleden: Wat hebben we enorm veel steunbetuigingen gekregen: Via de reacties op de vorige blog, via bezoekjes, van de honderden bezoekers tijdens de condoleances, via advertenties, en via kaartjes natuurlijk; ze komen nog steeds binnen! Iedereen hartelijk dank hiervoor ❤.

Uiteraard missen we Thomas enorm, de leegte is ijselijk voelbaar. Ook fysiek: Zijn plek op de bank blijft na al die jaren opeens leeg. Al zijn bucketlist attributen liggen roerloos in zijn ’tempeltje’ in de kamer, als stille getuigen van de bijzondere reis die hij heeft gemaakt. Drie jaar lang in de hoogste versnelling en dan plots de rem er op.

We missen de dagelijkse rituelen die zich in die drie jaar hadden ontwikkeld tot het nieuwe normaal: ‘Heeft hij zijn medicatie al gehad?’ ‘Wanneer moeten we weer naar het Máxima’ ‘Wanneer was die scan ook al weer?’ ‘Even de sondepleister wisselen’ ‘Zullen we een stukje wandelen?’ ‘Alles ok Thomas?’ ‘Hoorde ik Thomas nu roepen?’ ‘Heb je een kotszakje bij je?‘,……en ga zo maar door. We zullen van het oorspronkelijke normaal weer ons nieuwe normaal moeten maken.

Maar daar zullen we in slagen. We geloven dat we hebben gedaan wat we konden doen om Thomas al die tijd mentaal te ondersteunen. We geloven dat er in het medische circuit is gedaan wat er redelijkerwijs gedaan kon worden. We geloven dat er niets is blijven liggen waar we later spijt van kunnen krijgen. En dat zal ons enorm helpen om uiteindelijk weer in het gewone dagelijkse leven mee te kunnen draaien.

Natuurlijk zullen er in de toekomst behandelingen gaan ontstaan die Thomas misschien hadden kunnen redden. Maar that’s life. We hopen het natuurlijk met heel ons hart voor alle andere pechvogels die hier door getroffen gaan worden, en we werken hier ook actief aan mee door ons in te blijven zetten voor de goede doelen.

Zoals ik al aangaf, sluiten we het Dagboek gedeelte van de website. Oorspronkelijk is deze ontstaan via een kleine WhatsApp groep die snel uitdijde. Om praktische redenen daarom destijds een website opgezet, welke vervolgens gestaag groeide en uitmondde in de Dagboek blogs. Het was een plezier om alles van ons af te schrijven en te delen. Gedeelde smart is halve smart, nietwaar? Het Dagboek is ons digitale monument geworden welke ons zal blijven herinneren aan een dappere strijder die nooit de moed opgaf.

Natuurlijk hebben we lang niet alles gedeeld; we hebben de discretie in acht genomen die je voor een puber mag verwachten. Vaak zegt een Smiley genoeg zonder in details te hoeven treden. Thomas las altijd eerst de blog en keurde de foto’s, voordat we deze publiceerden. Behalve bij de laatste twee natuurlijk 😉, maar we weten zeker dat we z’n vertrouwen hierin niet hebben geschonden.

En dat geldt ook voor zijn afscheid: Als hij het gade heeft geslagen zou hij het fantastisch hebben gevonden. Afscheid nemen is niet mooi, maar Een Afscheid kan mooi zijn. En dit afscheid was mooi: Woensdagmiddag 23 juni kwamen zijn vrienden langs. Die hebben hem altijd ondersteund en verdienden een apart samenzijn met Thomas. Het was, volgens de betrokkenen, een geslaagde middag met mooie herinneringen, omlijst met een lach en een traan.

20220622_163809

20220622_163900

20220622_170529

20220622_170540

20220622_170541

20220622_171021

De condoleance was een dag later, donderdag. Gelukkig stond het weer het toe om dit thuis te kunnen doen.

549A4684

549A4685

549A4688

IMG_0326

IMG_0321

549A4779

549A4700

549A4841

549A4728

549A4749

549A4777

IMG_0343

IMG_0322

549A4715

549A4716

IMG_0341

549A4853

549A4705

549A4706

549A4725

549A4758

549A4789

549A4795

549A4816

549A4806

IMG_0350

IMG_0329

549A4851

IMG_0330

IMG_0333

IMG_0324

De dag er na, vrijdag, vervolgens het afscheid voor ons in besloten kring.

Afscheid Thomas_001 (16)

Afscheid Thomas_001 (29)

Afscheid Thomas_001 (31)

Afscheid Thomas_001 (34)

Afscheid Thomas_001 (57)

Afscheid Thomas_001 (68)

Afscheid Thomas_001 (75)

Afscheid Thomas_001 (77)

Afscheid Thomas_001 (83)

Afscheid Thomas_001 (107)

Afscheid Thomas_001 (114)

Afscheid Thomas_001 (125)

Afscheid Thomas_001 (127)

Afscheid Thomas_001 (137)

Afscheid Thomas_001 (139)

Afscheid Thomas_001 (142)

Afscheid Thomas_001 (148)

Afscheid Thomas_001 (152)

Afscheid Thomas_001 (155)

Afscheid Thomas_001 (158)

Afscheid Thomas_001 (161)

Afscheid Thomas_001 (165)

Afscheid Thomas_001 (166)

Afscheid Thomas_001 (172)

Afscheid Thomas_001 (173)

Afscheid Thomas_001 (186)

Afscheid Thomas_001 (191)

Afscheid Thomas_001 (195)

Afscheid Thomas_001 (197)

Afscheid Thomas_001 (198)

Afscheid Thomas_001 (218)

Afscheid Thomas_001 (204)

Afscheid Thomas_001 (206)

Afscheid Thomas_001 (213)

Credits Ineke van ifotografie ❤.

En tot slot van deze blog en dit Dagboek geven wij Thomas graag, zoals we van hem gewend waren 😄, het laatste woord met een welgemeend advies. We hopen dat dit advies iedereen inspireert die ooit in een dergelijke situatie terecht komt. Je weet maar nooit tenslotte….